Het Sneeuwklokje, een sprookje

De aarde was nog koud en guur. De takken van de bomen waren kaal en grijs en een dun laagje sneeuw sierde iedere tak en de bevroren grond. Daaronder in zijn stille, donkere, bollenhuisje lag het sneeuwklokje. Het gaapte, want het was zojuist wakker geworden uit zijn tevreden slaap. Nieuwsgierig als het bloemenkind was, vroeg het zich af of zijn vrienden en vriendinnen al boven de aarde tevoorschijn waren gekomen.

Het sneeuwklokje luisterde heel aandachtig.. heel lang én aandachtig maar het hoorde niks. Het dacht na of dit het moment was voor hem om naar boven te gaan. Het dacht lang na en twijfelde en twijfelde. De volgende dag vond het Sneeuwklokje dat het lang genoeg in het donker had gezeten en het vroeg zich af of er al andere plantjes en bloementjes boven de aarde waren verschenen.. Het tuurde en tuurde in het donker of hij al iets kon zien en in de middag begon het boven het bollenhuisje warmer te worden en smolt de sneeuw. Een lekker zonnetje scheen over de aarde. Het sneeuwklokje zag het heldere voorjaarslicht en twijfelde of dit het moment was om naar boven te gaan.

De volgende dag peinsde en twijfelde het sneeuwklokje nog steeds en richtte zich toen tot Moeder Aarde; “Ik hoor het niet, ik zie het niet, ik weet niet wat ik moet doen, kunt u me helpen?” Zachtjes pulseerde moeder Aarde terug en bloemenkinderen kunnen dat heel goed verstaan.. Het was alleen geen antwoord maar een vraag; “Sneeuwklokje, wat als er geen goede of foute keuzes zou zijn maar slechts keus? Volg wat jij wéét ;Waarheid; is nu de tijd om naar boven te gaan?”

Het sneeuwklokje was verrast door de vraag en vergat heel kort om even te denken. Het voelde zich ineens heel licht en toen wíst het kleine bloemenkind wat het moest doen. Dat maakte alles anders. Het zond zijn eerste blaadjes omhoog en strekte zich uit naar het licht. Het opende langzaam zijn witte bloemkelkje en keek met een grote glimlach de wereld in. Wat had het kleine kind een plezier en wat was het blij! Maar na enige tijd rond kijken zag het kleine ding dat het nog helemaal alleen op de koude aarde was en er van zijn bloemenvriendinnen nog niks te zien was. Het was boos en mopperde op zichzelf, “wat ben ik toch voor een sneeuwklokje als ik dit al fout doe!” Bedroefd liet het zijn hoofdje hangen..

De lente wind die langs kwam had van dit alles niks in de gaten. Ze kwam lekker fris aanwaaien en blies enthousiast; “Ik ben al heel lang onderweg zonder ook maar een bloemetje te zien! Wat ben ik blij dat ik jou tegen mag komen, kleine Lentebode! Het geeft me hoop en frisse moed!” En uit dankbaarheid speelde de wind met het klokje zodat er een zacht, klingelend geluid liet horen.

Het was dit geluid waardoor langzaam ook de andere voorjaarsbloemen wakker werden! En anders dan het kleine kind had verwacht maar toch snel en door zijn bijdrage, kwamen de paarse krokussen, het gele speenkruid, de witte madeliefjes en de blauwe viooltjes boven de aarde! En ieder sierde en straalde zijn eigen kleur, wat een lentefeest was dat! Maar dat is weer een ander verhaaltje. 😉

©LindaVerschuren2017